TRZECH NA TRZYDZIESTKĘ

CALA GONONE JAZZ FESTIVAL

“My brother”, mój bracie, mówi do mnie podczas gdy szeroko otwierając ramiona przyciąga mnie do siebie i mocno, życzliwie mnie obejmuje. Ostatni raz kiedy widzieliśmy się, było to ciągle tam, na scenie Teatru Miejskiego Cala Gonone, a z nim Gloria Campaner i Pinuccio Sciola. Leszek Możdżer patrzy mi prosto w oczy spojrzeniem, które zdradza zmartwienie: «Na lotnisko w Olbii nie dotarł jeszcze zestaw perkusyjny Zohara Fresco. Znasz kogoś, kto mógłby pojechać na lotnisko i sprawdzić?»
Chwila niezbędna aby zadzwonić do znajomego, aby wysłać maila ze wszystkim danymi przesyłki: wychodzimy z teatru. Leszek i Zohar nie zniechęcają się. Wskazując pobliski bazar «Może tam znajdziemy to czego nam potrzeba», mówią.

Musimy poczekać kilka godzin, aby zobaczyć, co udało im się wyszukać w tym sklepiku.

Jest niecały kwadrans po dziesiątej wieczór, kiedy Leszek Możdżer, Lars Danielsson, Zohar Fresco wchodzą na scenę. Fortepian, kontrabas, instrumenty perkusyjne. Najbardziej wyczekiwane trio Cala Gonone Jazz Festival przymierza się do zagrania koncertu, który zapisze się w trzydziestoletniej historii festiwalu.

«Doby wieczór wszystkim i dziękujemy, ze przyszliście aby współdzielić z nami nasza muzykę.», Możdżer zaczyna od krótkiego wprowadzenia: «Dziękujemy Air Berlin, że zgubiło cześć instrumentów na których miał zagrać Zohar. Dziś wieczór nasz program ulegnie drobnym zmianom, ale zagramy coś, czego nikt wcześniej nie słyszał na żadnym z naszych koncertów».
Africa, Spirit, Easy Money, Polska, przejmujące Suffering, dźwięki staja się pokarmem dla duszy, rytmem dla serca, magią dla publiczności, która zostaje nimi oczarowana. «Czułem się zahipnotyzowany» powie potem jeden z widzów za moimi plecami. Nuty, staja się płynącym strumieniem w rękach Możdżera. Są elementami niekończącej się układanki. Kontrabas szwedzkiego muzyka Danielssona prowadzi muzykę fortepianu do perkusji Zohara Fresco. Zohar, Izraelczyka o twarzy guru i dobrym sercu. Jest coś duchowego i mistycznego czego zasób słów nie jest w stanie zdefiniować, coś co jedynie nieograniczony zasób doznań może kontemplować.

Fresco po krótce odkrywa tajemnice: muzykę można grać nawet domową myjką do butelek. Metalowe pudełko kremu Nivea do rąk staje się czymś bardzo podobnym do tamburyna. Cursus honorum w świadomości tego artysty to nie tylko umiejętność wydobycia rytmu z każdego przedmiotu, ale to również wokal: piękny, antyczny i wschodni, brzmiący równie lekko co odświętnie jak motet, pomiędzy bazą melodyczną fortepianu Możdżera i pizzicato Danielssona.

Eksperymentowanie, improwizacja, szaleństwo: to jest Jazz, ale rownież wiele więcej. Możdżer wycisza dźwięki fortepianu a w korpusie, do tłumienia strun, użyte zostają żelazne łańcuchy i ciężkie naszyjniki. Jest czas na cudowną reinterpretację Enjoy the Silence grupy Depeche Mode. A potem... potem jest czas na solówki które eksponują całą monumentalną wspaniałość, tych trzech gigantów.

Oklaski, krzyki zachwytu publiczności stają się coraz to głośniejsze i uporczywe aż do samego końca: tego bisu, który wplata się w publiczność i w morze. Na trzydziestolecie, Cala Gonone Jazz Festival nie mógł otrzymać piękniejszego prezentu.

Tłumaczenie artykułu (Translated by): Bogumila Serwinska - Polish Institute of Rome

01/08/2017